Een rebelse puber steelt de show in het nieuwe Asterix-album De dochter van de veldheer, dat deze week verscheen als nummer 38 in de beroemde stripreeks. Het kind, met de komische naam Adrenaline, is, zo wil het verhaal, de dochter van de Gallische strijder Vercingetorix. Die kennen we – uiteraard – van de slag bij Alesia (52 v.C.), waarna heel Gallië (héél Gallië?) ingelijfd werd bij het Romeinse Rijk. Nu blijkt dat Vercingetorix, tijdens zijn overgave, zijn dochter buiten Romeinse handen wist te houden. Maar Caesar doet nog steeds verwoede pogingen haar in handen te krijgen. Om Adrenaline aan de aandacht van de Romeinen te doen ontsnappen, wordt het Gallische dorp als tijdelijk onderduikadres gebruikt, wat Asterix en Obelix – ironisch genoeg – dwingt tot de rol van oppassers van een nukkige tiener.
In het dorp maakt Adrenaline snel contact met de andere Gallische jeugd, waaronder de puberzoon van de vishandelaar, Gambix (!), en die van de smid, Selfix (!). Sowieso biedt het album een overdaad aan briljante namen, met als hoogtepunt de drummer op het Romeinse schip, de hoogbegaafde en hyperactieve tiener Ludwikamadeus (!), die zijn vader met zijn fanatieke drumslag tot wanhoop drijft (‘Ludwikamadeus, kan het zachter met die trom!?’). In dit soort scènes is de humor op zijn fijnst.
Het verzet van de jeugd is het voornaamste thema van dit album, wat mogelijkheden biedt om verwijzingen naar de klimaatdiscussie in het verhaal te verwerken. Zo wordt de consumptie van vlees ter discussie gesteld (‘van everzwijnen word je dik’) en de vervuiling van de wereldzeeën (‘mensen consumeren maar en laten hun afval overal slingeren!’). Sommigen zien in het personage Adrenaline zelfs een verwijzing naar Greta Thunberg, de zestienjarige Zweedse klimaatactiviste. Toch blijft de rebellie vrij onschuldig, wat voor het verhaal eigenlijk jammer is. Adrenaline prefereert dan wel een gothic outfit boven Gallische jurkjes, haar rebelsheid wordt nergens echt ruig, zodat de rode vlechten vooral aan Pippi Langkous herinneren, misschien de beroemdste vrijgevochten tiener. Dat laatste lijkt me overigens de bedoeling, en omdat Pippi een landgenote van Greta is, is die laatste associatie misschien toch niet te vergezocht.
Veel aandacht in de media gaat uit naar de keuze voor een vrouwelijke hoofdpersoon in dit album. Tot nu toe waren vrouwenrollen in Asterix beperkt tot rondborstige dames, zoals Walhalla, die Obelix en andere Gallische heren het hoofd op hol brachten. In het #metoo tijdperk wordt dit eenzijdige vrouwbeeld gretig terzijde geschoven. In de geest van Vercingetorix belichaamt Adrenaline vrijheid en het maken van eigen keuzes. #girlpower
Even baanbrekend is dat Asterix zelf voor het eerst een bijrol heeft gekregen. Wat betekent het voor de houdbaarheid van een strip als de hoofdrolspeler niet meer de centrale aandacht opeist? Ik durf het antwoord niet te geven. Daarbij komt dat sommige scènes en kwinkslagen in dit album wat verplicht aanvoelen. Je merkt hoe de makers van de strip worstelen met de verwachtingen van miljoenen lezers, geschapen door de 37 eerdere albums.
Het verhaal toont de worsteling van iedere jongere zich van zijn ouders los te maken. Die worsteling gaat niet zonder slag of stoot: de vrijheid moet veroverd worden. Gambix besluit, tegen het voorbeeld van zijn vader in, uiteindelijk smid te worden, en Selfix vishandelaar. Ook Adrenaline heeft geen oppassers meer nodig: ze zal haar eigen wegen gaan. De meta-vraag is of dit ook geldt voor Conrad en Ferri ten opzichte van hun geestelijke vaders Goscinny en Uderzo. Laten we zeggen dat er stappen gezet zijn en nieuwe thema’s voorzichtig hun intrede doen. Maar echte verandering gaat langzaam. Dat blijkt wel als het dorp in de verplichte slotscène aan tafel gaat. Geen vegan food, maar gewoon everzwijn.